Wybudowany w l. 1931–1933, był w momencie powstania pierwszym drapaczem chmur w Polsce i drugim najwyższym budynkiem w Europie. Zaprojektował go Marcin Weinfeld, a stalowa konstrukcja jest autorstwa Stefana Bryły. Obiekt w czasie powstania warszawskiego był jedną z niezdobytych redut. Intensywnie ostrzeliwany z niemieckich dział, mimo odchylenia od pionu nie zawalił się dzięki stabilnej konstrukcji. W 1954 r. otwarto tu Hotel „Warszawa”, który działał do 2002 r. Od 2009 r. w posiadaniu krakowskiej rodziny Likusów. Decyzją inwestora z budynku został zdjęty socrealistyczny kostium nadany w 1953 r. przez architekta Marcina Weinfelda (było to możliwe, gdyż do rejestru zabytków jest wpisana tylko kon- strukcja). Zostały też zniszczone powojenne wnętrza autorstwa Czesława Knothego. Autorem koncepcji przebudowy była pracowania Bulanda & Mucha Architekci. Zamierzano powrócić do przedwojennej formy, a budynek przeznaczyć na luksusowy hotel. W 2011 r. architekci rozstali się z inwestorem z uwagi na niezgodność prac budowlanych z ich projektem. Pierwotnie przewidywane otwarcie hotelu na 2012 r. coraz bardziej odkłada się w czasie. Prace postępują bardzo wolno, a społecznicy wielokrotnie alarmowali, że obiekt jest niedostatecznie zabezpieczony. Inwestor nie komentuje sprawy i nie ujawnia swoich planów, a budynek – ikona międzywojennej Warszawy i Warszawy walczącej – ogołocony z historycznych nawarstwień stylowych coraz bardziej niszczeje.
