Zespół zaprojektowany w 1954 r. realizowany był w dwóch kolejnych etapach w latach 1956–1972, przez specjalnie w tym celu stworzony zespół w składzie: Jerzy Sołtan, Zbigniew Ihnatowicz (architektura), Wojciech Fangor (kolorystyka), Lech Tomaszewski (mała architektura), Franciszek Strynkiewicz (rzeźba). Projekt ten był przykładem nowatorskiego myślenia o architekturze jako sztuce integrującej różne dziedziny wiedzy, kultury i natury. Krajobraz i natura stanowiły integralną część projektu architektonicznego. W kształtowaniu terenu ważną rolę odgrywał czynnik plastyczny. Stadion został wkomponowany w malowniczy krajobraz skarpy wiślanej, ukazując jej geologiczne nawarstwienia. A otwarta perspektywa na pradolinę Wisły miała wprowadzić element podniosłej narracji historycznej, świadomej obecności Wisły, płynącej przez całą Polskę i łączącej Kraków z Bałtykiem. W drugim etapie, w latach 1956–1962, powstał stadion lekkoatletyczny z boiskami i bieżnią, z widownią dla ok. 7 tys. widzów. Obok wzniesiono kort tenisowy z pawilonem administracyjno-sportowym, który zachwycał proporcjami i ciekawą formą o zróżnicowanej otworami okiennymi plastyce (inspirowanej Le Corbusierem). Uformowano także sztuczne wzniesienie ze specjalnie zaprojektowaną, abstrakcyjną rzeźbą, która stanowiła dominantę plastyczną założenia. Fenomenem myśli konstrukcyjnej jest mur oporowy o długości blisko 200 m. Trzeci etap realizowano w latach 1964–1972. Zbudowano wtedy zespół basenów, kawiarnię i budynki klubowe. W latach 90. zaczęto niszczyć poszczególne elementy założenia: w 1996 r. wyburzono baseny, a na ich miejsce, w latach 1997–1999, postawiono zespół basenowo-rekreacyjny autorstwa Adriana Góreckiego i Pawła Tiepłowa. Na miejscu dawnych brodzików dziecięcych na cyplu skarpy postawiono zespół mieszkaniowy, który zatarł otwarte perspektywy widokowe założenia. Stadion przestał pełnić funkcje sportowe i wraz z trybuną ulega stopniowej dewastacji. W miejscu dawnego boiska piłkarskiego zostały pobudowane korty tenisowe ogrodzone siatką. Także mur oporowy uległ częściowo zniszczeniu. W wyniku przekształceń, wyburzeń oraz zaniedbania obiektu, unikatowa kompozycja przestrzenna tego najwybitniejszego dzieła architektury krajobrazu i sztuki ziemi została utracona.